Magnetoterapia FMF

 
Terapia statycznym polem magnetycznym była stosowana od wieków i wciąż jest jedną z podstawowych metod fizykoterapii. Przeprowadzone ostatnio badania wykazują, że terapia impulsowym polem elektromagnetycznym jest nawet do 100 razy bardziej skuteczna niż terapia statycznym polem magnetycznym.
Magnetoterapię stosować także w kombinacji z tradycyjnymi metodami leczenia - np farmakoterapią, co daje dużo większe korzyści w porównaniu do monoterapii.
Z uwagi na wysoką skuteczność i szerokie spektrum działania, magnetoterapia staje się powoli jedną z najszerzej stosowanych metod fizykoterapeutycznych.
 

Oddziaływanie pola elektromagnetycznego na organizm, czyli efekty działania magnetoterapii.

  • działanie przeciwbólowe
  • działanie przeciwobrzękowe
  • działanie przeciwzapalne
  • działanie troficzne (przyśpieszenie gojenia i wzrostu)
  • rozluźnienie mięśniowe i działanie spazmolityczne
  • działanie wazodylatacyjne (rozszerzanie naczyń krwionośnych)
 

Focused Magnetic Field

W trakcie prac konstrukcyjnych nowych aplikatorów pola magnetycznego wynaleziono całkowicie nową technologię, zwaną "FMF" (Focused Magnetic Field - Skoncentrowane Pole Magnetyczne). Dzięki temu udało się zwiększyć natężenie pola elektromagnetycznego od strony pacjenta i znacząco zmniejszyć natężenie pola od strony aplikatora. Upraszczając - dzięki temu rozwiązaniu, pole magnetyczne zostało przeniesione z niewłaściwej strony aplikatora, na właściwą, gdzie jego obecność jest pożądana.
 

Terapeutyczny efekt magnetoterapii

Magnetoterapia okazała się skuteczna w niektórych schorzeniach, jako terapia o długotrwałym efekcie terapeutycznym (np. w przewlekłych bólach związanych ze zwyrodnieniami kręgów czy degeneracyjnymi chorobami stawów), nawet wówczas, gdy inne metody terapii nie rokowały powodzenia.
Trzeba również pamiętać, że magnetoterapia nie jest panaceum i również zastosowanie magnetoterapii w pewnym odsetku przypadków kończy się niepowodzeniem. Wdrożenie magnetoterapii i wybór jej metody musi być zawsze poprzedzone dokładnym badaniem pacjenta.

Działanie przeciwbólowe

Efekt przeciwbólowy magnetoterapii występuje w większości stanów bólowych pochodzenia mięśniowego i stawowego. Efekty fizjologiczne tego oddziaływania poznano dopiero w ostatnich latach.
Zgodnie z tymi odkryciami, działanie przeciwbólowe magnetoterapii wynika ze zwiększonego wydzielania endogennych opioidów, wywołanego miorelaksacją, działaniem przeciwzapalnym i przeciwobrzękowym. Magnetoterapia oddziałuje także na hamowanie presynaptyczne bodźców nocyceptywnych na poziomie rogów grzbietowych rdzenia kręgowego.
Leczenie należy łączyć, przynajmniej w początkowym okresie z celowaną farmakoterapią, a czasem też i masażami.

Działanie przeciwzapalne

Działanie przeciwzapalne jest indukowane nasileniem fagocytozy leukocytów obojętnochłonnych i zwiększonym wydzielaniem nadtlenków. W ich wyniku następuje indukcja wiązania dysmutazy nadtlenkowej ze śródbłonkiem naczyń krwionośnych. Prowadzi to do zwiększenia (w ograniczonym obszarze) stężenia nadtlenku wodoru. Efekt ten odpowiada również za czasowe pogorszenie, które występuje w stanach reumatycznych. Podczas pierwszych dwóch do trzech ekspozycji nasilają się objawy zapalne w wyniku zwiększonej produkcji nadtlenku.
Jednoczesne stosowanie farmakoterapii i fizykoterapii jest konieczne. Pacjent musi być monitorowany w trakcie leczenia, a w przypadku dłużej trwającej, ujemnej odpowiedzi na leczenie, należy je przerwać.

Działanie troficzne (odżywcze)

Pole magnetyczne przyspiesza gojenie kości i tkanek miękkich. Efekt ten jest wywołany polepszeniem krążenia krwi w eksponowanym obszarze oraz podrażnieniem błon cytoplazmatycznych. Powoduje to aktywowanie łańcucha metabolicznego, którego kluczowym elementem jest zmiana stosunku cAMP/cGMP.
Pole magnetyczne jest przenikliwe - efekt tego jest taki, że może być stosowane przez wszelkiego rodzaju opatrunki, z gipsowym włącznie. Ma to olbrzymie znaczenie w przyśpieszeniu gojenia złamanych (i odpowiednio nastawionych) kości, bo jest to praktycznie jedyna metoda fizykoterapii, którą można stosować już od drugiego dnia po operacji ortopedycznej.

Rozluźnienie mięśniowe i działanie spazmolityczne

Zwiększenie przepływu krwi w rejonie ekspozycji polepsza wypłukiwanie kwaśnych produktów przemiany materii, będących powodem bolesnego podrażnienia. W mięśniach eksponowanych na działanie pola magnetycznego występuje również zwiększona aktywność LDH (dehydrogenazy mleczanowej) i wzrost wypływu jonów Ca2+ z komórek mięśniowych.

Działanie wazodylatacyjne

Efekt ten jest wywołany właśnie wypływem jonów Ca2+ , co powoduje spadek napięcia mięśniówki naczyń i zwieraczy przedwłośniczkowych. Prawdopodobnie terapia ma również bezpośredni wpływ na nerw błędny, a przyśpieszenie metabolizmu komórek w eksponowanym rejonie jest powodem wytwarzania prostacyklin i EDRF.

EDRF, ang. endothelium-derived relaxing factor, czynnik rozkurczowy pochodzenia śródbłonkowego, gazowa substancja (tlenek azotu) przekazująca informacje między komórkami i uczestnicząca w reakcjach komórki na różnego typu bodźce;

1980 odkryty przez R.F. Furchgotta (1998 Nagroda Nobla); powoduje rozkurcz mięśni gładkich naczyń.

Działanie przeciwobrzękowe

Działanie to jest wynikiem opisanych wyżej dwóch efektów - przeciwzapalnego oraz przyspieszenia gojenia i polepszenia krążenia krwi.