Herpeswiroza psów
Herpeswiroza jest chorobą wywoływaną przez typ 1 Herpes wirusa psów (CHV-1). Zakażenie wirusem jest bardzo groźne, a nawet śmiertelne dla szczeniąt do 4 tygodnia życia. Nie stanowi jednak zagrożenia dla starszych i dorosłych psów, u których może wywołać lekką infekcję dróg oddechowych i rodnych, często niezauważalną przez właściciela. Wirus nie jest zagrożeniem dla ludzi.
Najbardziej narażone na zakażenie są suki w ostatnich 3 tygodniach ciąży oraz szczenięta w pierwszych 3 tygodniach życia. Do zakażenia może dojść w czasie kontaktu z wydzieliną z pochwy, nosa, gardła zwierzęcia będącego bezobjawowym nosicielem wirusa.
U zakażonej suki może dojść do mumifikacji płodu lub poronienia. Mogą rodzić się również zdrowe szczenięta, które ulegają zakażeniu w trakcie trwania porodu. Szczenięta zarażają się wóczas od matki, poprzez kontakt z wydzieliną z dróg rodnych. Następnie infekcja szerzy się wśród pozostałych, niezakażonych szczeniąt w miocie
Szczenięta w wieku do 2-3 tygodni, zakażone Herpes wirusem psów typ 1, przestają ssać, są otępiałe, mają podwyższoną temperaturę. Wzięte na ręce zdradzają objawy bolesności brzucha (przez cały czas piszczą). Oddają luźny zielono-żółty kał, niekiedy z domieszką krwi, czasem można obserwować wymioty. Na skórze mogą wystąpić wybroczyny oraz widoczna wywyspka w okolicy pachwin.
Niejednokrotnie obserwuje się wypływy z nosa. Pojawiają się objawy neurologiczne m.in. wiosłowe ruchy łap. Choroba ma przebieg gwałtowny i większość szczeniąt zdycha w przeciagu 1-2 dni.
U tych, które przeżyją, obserwuje się uszkodzenia móżdżku, siatkówki, płuc i nerek. Najbvardziej gwałtowny przebieg choroby występuje u szczeniąt niedogrzanych i zaniedbanych przez matkę.
Herpeswirozę szczeniąt trudno leczy się objawowo. Chore szczenięta mają więc niewielkie szanse na przeżycie infekcji. Można je ogrzać, nawadniać, dokarmiać, ale ze względu na gwałtowny przebieg choroby, w niewielkim stopniu zwiększa to szanse na ich przeżycie.
Najlepszym rozwiązaniem jest więc szczepienie suk celem zapewnienia pełnej ochrony szczeniąt przed zakażeniem.
Najbardziej narażone na zakażenie są suki w ostatnich 3 tygodniach ciąży oraz szczenięta w pierwszych 3 tygodniach życia. Do zakażenia może dojść w czasie kontaktu z wydzieliną z pochwy, nosa, gardła zwierzęcia będącego bezobjawowym nosicielem wirusa.
U zakażonej suki może dojść do mumifikacji płodu lub poronienia. Mogą rodzić się również zdrowe szczenięta, które ulegają zakażeniu w trakcie trwania porodu. Szczenięta zarażają się wóczas od matki, poprzez kontakt z wydzieliną z dróg rodnych. Następnie infekcja szerzy się wśród pozostałych, niezakażonych szczeniąt w miocie
Szczenięta w wieku do 2-3 tygodni, zakażone Herpes wirusem psów typ 1, przestają ssać, są otępiałe, mają podwyższoną temperaturę. Wzięte na ręce zdradzają objawy bolesności brzucha (przez cały czas piszczą). Oddają luźny zielono-żółty kał, niekiedy z domieszką krwi, czasem można obserwować wymioty. Na skórze mogą wystąpić wybroczyny oraz widoczna wywyspka w okolicy pachwin.
Niejednokrotnie obserwuje się wypływy z nosa. Pojawiają się objawy neurologiczne m.in. wiosłowe ruchy łap. Choroba ma przebieg gwałtowny i większość szczeniąt zdycha w przeciagu 1-2 dni.
U tych, które przeżyją, obserwuje się uszkodzenia móżdżku, siatkówki, płuc i nerek. Najbvardziej gwałtowny przebieg choroby występuje u szczeniąt niedogrzanych i zaniedbanych przez matkę.
Herpeswirozę szczeniąt trudno leczy się objawowo. Chore szczenięta mają więc niewielkie szanse na przeżycie infekcji. Można je ogrzać, nawadniać, dokarmiać, ale ze względu na gwałtowny przebieg choroby, w niewielkim stopniu zwiększa to szanse na ich przeżycie.
Najlepszym rozwiązaniem jest więc szczepienie suk celem zapewnienia pełnej ochrony szczeniąt przed zakażeniem.