Prawie wszystkie choroby dotykające zwierzęta powodują zmiany wzorca ich normalnego zachowania. Faktycznie, wiele chorób przebiega w sposób niezauważany. aż do czasu kiedy zmieni się zachowanie zwierzęcia. Utrata apetytu, zmniejszona aktywność, izolacja socjalna, zmniejszona częstotliwość pielęgnowania się i ukrywanie się są typowymi objawami chorób u zwierząt. Zmiany w sposobie odżywiania się. wliczając w to zmniejszony apetyt i zmiany w preferencjach dotyczących pokarmów, powinny skłonić do wizyty u lekarza weterynarii.

Chociaż, zmiany behawioralne mogą jedynym objawem choroby, nie każde zaburzenia behawioralne związane są z zachorowaniem. Często konieczne jest wykluczenie możliwości istnienia jakiejś fizycznej choroby, zanim uda się w pełni rozpoznać i rozpocząć leczenie zaburzeń behawioralnych.

Agresja z podrażnienia może być pierwszym wskaźnikiem choroby lub może występować już z rozpoznaną jednostką chorobową. Nagle zmiany temperamentu zwierzęcia powinny spowodować wizytę w gabinecie weterynaryjnym. Jeżeli na przykład pies lub kot nagle unika dotykania uszu, przyczyną tego może być zakażenie ucha.

O stopniowych zmianach temperamentu należy także informować lekarza weterynarii, szczególnie jeżeli towarzyszą im fizykalne zmiany. Na przykład u kotów postępujące pobudzenie i podrażnienie występujące łącznie z utratą wagi, mimo zwiększonego apetytu, może wskazywać na nadczynność tarczycy. Starzejący się pies może wykazywać złe samopoczucie i podrażnienie w czasie wilgotnej, zimnej pogody z powodu bólu związanego z zapaleniem stawów.
 

Wiele chorób przebiega w sposób niezauważony do czasu, aż zwierzę przejawi zmiany behawioralne

Poniżej zostanie omówionych kilka często występujących chorób mogących powodować zmiany behawioralne. Lista ta pod żadnym względem nie jest pewna i nie powinna być stosowana do diagnozowania przez właściciela w domu. Wiele chorób ma takie same objawy i podobne zmiany behawioralne, tak więc rozpoznanie ich możliwe jest tylko przez lekarza weterynarii lub weterynaryjnego behawiorystę.
 
Przyczyny medyczne
Zapalenie skóry może spowodować świąd i podrażnienie.
Pasożyty zewnętrzne (pchły, kleszcze, świerzbowce) oraz pasożyty wewnętrzne (nicienie lub tasiemce) mogą także powodować zmiany na skórze.
Uczulenie na pyłki lub kurz, pewne rodzaje pokarmu lub bezpośredni kontakt z substancją drażniącą mogą powodować zmiany chorobowe skóry.
Choroby metaboliczne, takie jak niedoczynność tarczycy lub choroba Cushinga mogą    powodować utratę włosów i zmiany skórne. Zapalenie skóry może być również, spowodowane lub powikłane zakażeniami bakteryjnymi, wirusowymi lub grzybiczymi.

Przyczyny emocjonalne
Nadmierne drapanie i samoczyszczenic się może być spowodowane niepokojem lub frustracją. Zwierzę może lizać lub gryźć skórę, drażniąc ją i uszkadzając włosy. Może nawet wylizywać włosy powodując wyłysienie. Takie zachowanie doprowadza do zapalenia skóry, które zmusza zwierzę do drapania, czasami długo przed tym, zanim znajdzie się przyczynę emocjonalną. Samouszkodzenie może pojawiać się ponownie w okresach stresu emocjonalnego lub fizykalnego.
 
Zatoki gruczołów przyodbytowych to dwa małe, produkujące zapach, zagłębienia po obu stronach odbytu. Zwykle opróżniane są przy każdym ruchu przewodu pokarmowego i mogą ulec zakażeniu. „Saneczkowanie” jest objawem zakażenia gruczołów przyodbytowych. Ponadto u psa może wystąpić ściganie ogona, nadmierne czyszczenie się i samouszkodzenie ciała w okolicy zadu.
 
Zmiany behawioralne mogą sygnalizować ból i złe samopoczucie związane z chorobami w jamie ustnej obejmujące zęby, dziąsła i język. Zmiany na języku, nieprawidłowe gryzienie, połykanie i ślinienie, mogą wskazywać na choroby jamy ustnej. Zwierzę może nagle zmienić swoje preferencje pokarmowe. Może odmówić jedzenia suchych pokarmów i zjadać tylko pokarm o miękkiej konsystencji.
 
Nadmierne pragnienie lub nadmierne picie wody często towarzyszy chorobom nerek, dróg moczowych lub przewodu pokarmowego oraz zaburzeniom hormonalnym. Nadmierne picie może także powodować stres emocjonalny.
 
Nadmierne wytwarzanie hormonów tarczycy występuje stosunkowo często, szczególnie wśród kotów. Potwierdzone badaniem krwi, często powoduje niepokój, miauczenie, pobudzenie oraz utratę wagi ciała, mimo zwiększonego apetytu. Niektóre koty mogą przy tym stać się agresywne.
 
Przyczyna napadów może tkwić w mózgu lub mogą one być związane z chorobami innych części ciała jak np. serca, nerek i wątroby. Hipoglikemia (niskie stężenie cukru we krwi) i hiperglikemia (wysokie stężenie cukru we krwi), jakie obserwuje się w cukrzycy mogą być przyczyną napadów.

Napady mogą być bardzo delikatne, prawie niewidoczne jak np. tiki powiek lub drgnięcie kończyny i mogą być niezauważone. Napady mogą powodować niezwykłe zachowanie. Zwierzę może na przykład nagle zacząć „ścigać cień” i „łapać muchy”. Kłapanie szczękami, poruszanie językiem lub bezcelowe wpatrywanie się mogą być objawem lżejszych napadów.

Napady mogą wyzwalać agresywne zachowanie. Zwierzę może przejawiać niepohamowaną wściekłość lub tylko warczeć czy też szczekać, czasem sprawiając wrażenie oszołomionego. Agresywne napady mogą powodować samouszkodzenie się, co widoczne jest u niektórych psów ścigających ogon.
Nie każdy epizod niewyjaśnionego lub dziwnego zachowania wywołany jest napadami. Badanie fizykalne i pełny wywiad behawioralny są niezbędne lekarzowi weterynarii do właściwego rozpoznania napadów. Behawioralne (lub fizykalne) zaburzenia związane z napadami mogą być wyleczalne.
 
Objawem zakażenia ucha może być potrząsanie głową. Zwierzę może wyrażać swój niepokój nagle chowając się przed właścicielem lub warcząc podczas głaskania go po głowie czy też dotykania bolesnego ucha. (Obserwuje się to także u dominujących psów bez zakażenia ucha). Zakażenia ucha wewnętrznego i zaburzenia neurologiczne, takie jak choroba przedsionkowa u starych zwierząt, mogą powodować krążenie wkoło i brak koordynacji ruchu.
 
Nieprawidłowe wypróżnianie może być objawem chorób lub zaburzeń bahawioralnych. Należy przeanalizować nieskończoną listę zakaźnych lub zapalnych chorób przewodu pokarmowego, gdy zwierzę wydala nieprawidłowy kał w miejscach niepożądanych. Niewłaściwe oddawanie moczu może wskazywać na zakażenie dróg moczowych lub zaburzenia hormonalne.

Choroby nerwowo-mięśniowe mogą wpływać na czynność zwieracza pęcherza moczowego i zwieracza odbytu. Mimowolne wypróżnianie się może także występować w czasie trwania napadów, czego nie należy mylić z innymi formami niewłaściwego wypróżniania się. Może ono także być wyrazem zaniepokojenia o własne terytorium, niedostatecznej ilości ćwiczeń, regresji w szkoleniu utrzymywania czystości w domu i zachowania mającego na celu zwrócenie na siebie uwagi.