AGRESJA WYWOŁANA STRACHEM U PSÓW I KOTÓW

Strach działa jak system alarmowy, ostrzegając osobnika przed niebezpieczeństwem. Im bardziej zwierzę czuje się przyparte do muru lub wyczuwa małą szansę ucieczki, tym bardziej staje się agresywne. Im większe jest odczuwanie niebezpieczeństwa, tym intensywniejsza może być agresja. Zwierzęta domowe mogą obawiać się silnego hałasu i niepokoić się gwałtownymi ruchami. Jeżeli wzrastając, nie stykały się z różnymi ludźmi w krytycznej fazie ich rozwoju, wtedy będą obawiały się dzieci, mężczyzn i wszystkich ludzi. Izolowane od innych kotów i psów. także mogą się ich obawiać. Uważa się, że krytyczny okres socjalizacji występuje między 7-13 tygodniem życia u szczeniaków. U kociąt najbardziej wrażliwy okres występuje nawet wcześniej, między 3-7 tygodniem życia. Mimo, że ważne jest stykanie się z ludźmi w tych okresach, zawsze głównym czynnikiem wpływającym na socjalne zachowanie kociąt lub szczeniąt jest ich indywidualny temperament. Obawa przed ludźmi nie koniecznie wynika z negatywnych epizodów (złe traktowanie) ale może wynikać z braku doświadczenia i kontaktów socjalnych. Nieznane jest często bardziej groźne niż coś co jest znane.

Przestraszone zwierzę może sygnalizować jego zwiększone pobudzenie i  przygotowywany atak, tak jak np. syczenie kota, warczenie psa. Zwykle przestraszony pies lub kot przykucnie blisko ziemi z nastroszonymi włosami (szczególnie wzdłuż grzbietu i ogona). Kot może początkowo prychać i wyciągać kończyny kręcąc się na boki w postawie „straszącego kota”, żeby wydać się większym i bardziej groźnym. Uszy zarówno przestraszonego psa jak i kota kładą się na głowie, chociaż mogą także pozostać wyprostowane. Trudniej jest zobaczyć takie zachowanie u psów mających długie, zwisające uszy wzdłuż głowy (Cocker Spaniel). Inną subtelną oznaką przestrachu u zwierząt jest rozmiar źrenic oczu, które często są rozszerzone, przez co oczy robią wrażenie ciemniejszych. U psów ogon może być wciśnięty między tylne kończyny, ale może być także trzymany prosto, może też pies nim nawet machać; jest to więc mniej pewna wskazówka. Jednakże zwierzę może w małym stopniu lub wcale nie ostrzec przed atakiem.

Agresja wywołana strachem może być ukierunkowana przeciw niewinnej osobie postronnej, która przypadkowo blokuje drogę ucieczki. Powstrzymywanie się od zachowania, które nasila niepokój zwierzęcia najlepiej zapobiega urazom. Nie przypieraj do muru psa lub kota ani nie ścigaj go, jeżeli szukał schronienia pod łóżkiem lub stołem. Nie próbuj nawet wtedy uspokoić go głaskaniem. Wycofaj się powoli na odległość, przy której zmniejszy się napięcie zwierzęcia.

Wywab go łagodnie z rogu lub z zasłoniętego miejsca za pomocą smakołyku. Unikaj dłuższego kontaktu wzrokowego i nie interweniuj gdy będzie próbował ponownie uciekać. Nie podchodź do zwierzęcia, aż znikną objawy przestrachu i zdenerwowania.

Agresja wywołana strachem może występować razem z innymi typami agresji. Terytorialnie agresywny pies może np. wykazywać objawy strachu gdy zbliża się do lub cofa od intruza. Pies lub kot, który spotka się z nieznaną mu osobą może zbliżyć się do niej i uciec gdy nastąpi konflikt między strachem a jego skłonnościami socjalnymi. Obserwuje się to u psów. które np. machają ogonem, wydawałoby się przyjacielskim pozdrowieniem i równocześnie warczą.

Gdy zwierzęta wykazują objawy strachu, wliczając do tego wahanie i wyraźnie okazują przyjaźń, zawsze należy postępować ostrożnie. Pewny siebie, ostrożny lub warczący pies, który macha ogonem, może ugryźć przy niewielkiej prowokacji. Jeżeli zachowanie Twojego własnego psa odpowiada opisanemu wyżej, powinieneś zasięgnąć rady weterynaryjnego behawiorysty. Strachliwy pies, który staje się agresywny, to problem niebezpieczny, który na szczęście można rozwiązać właściwym postępowaniem.